Baúl de los recuerdos.

Narrativa (17) poesía (14) Galego (11) otros autores (7) Microcuento (4) Opinión (3) Cine (2)

lunes, 14 de julio de 2014

'Replay'

Poner tu reproductor de música en modo 'repetir canción actual', la repetición de un fuera de juego en el fútbol, el ojo de halcón en el tenis... Vivimos en un bucle constante de 'replays' o repeticiones que evitan la libre circulación de flujo (o fluzo que 'decimos' en España) de acciones hacia adelante. Siempre tendemos a observar eventos pasados, a largo o corto plazo, que nos impiden levantar la cabeza y afrontar el siguiente golpe. A veces es bueno mirar atrás para aprender donde caimos. Otras veces, el hecho de girar la cabeza hacia el pasado solo retrasa el futuro inminente. Y no, no hablo de nimiedades como las que citaba al principio de este texto, hablo de la vida misma.

La mente de cada persona es un arma. Nuestras acciones son las balas. Y el retroceso del arma será igual al tiempo que meditemos nuestra acción después de haberla ejecutado. Ciertas personas no dedican ni un segundo a la reperscusión de sus acciones, pero sin embargo, el otro nutrido grupo en el que divido a la gente, es aquel grupo que no puede dejar de mirar atrás, que no puede dejar de meditar si ha tomado las decisiones correctas. Ese grupo solo puede intentar no volver a tropezar mientras ve como el agua va borrando las pisadas que quedaron marcadas en la arena.

 Esta reflexión no es más que una repetición, una forma justificada de poder mirar atrás y criticarme por hacerlo. Da igual el tiempo y da igual lo que sea que no podemos dejar de mirar, lo único que vale es que no vamos a esquivar el siguiente golpe a menos que caminemos por el agua y no por la arena. Los recuerdos son nuestros mejores aliados siempre y cuando se puedan seguir escribiendo. Si las puertas están cerradas, los recuerdos no son más que visiones lejanas que nuestra mano no alcanza a tocar, que nuestros ojos no alcanzan a ver, que nuestra nariz no llega a oler, que nuestras orejas no llegan a oír, que nuestra boca ya nunca más saboreará.

Llegará el día que mi cuello no me deje mirar atrás. Llegará. Pero no hoy.

domingo, 22 de junio de 2014

As voltas que da a vida, o destino búrlase de ti...



Na vida ningún elemento é eterno, nin a nivel físico nin a nivel psicolóxico. Cando é o momento, o corpo apágase e a ánima voa cara o futuro máis incerto que existe. Pode haber momentos de agonía, de sufrimento, de dor… Pero cando chega ese preciso instante, esa millonésima de segundo, todo cambia. E dan igual as constantes bágoas xa que a morte é o único na vida que non ten solución.

Pero a morte tamén existe, dalgún modo, a nivel psicolóxico. Esta ‘morte’, por denominala dalgunha maneira, é lenta e dolorosa. As cicatrices que deixa en nos son volátiles, pero permanecen na nosa cabeza por moito tempo antes de desaparecer, e coido que as veces nin sequera desaparecen, pois ninguén é igual e todos curamos as nosas feridas de forma distinta.

Cando voltamos a vista atrás, rememorando vellos tempos, só podemos observar un mural de imaxes difusas. Da igual que o recordo fora o teu primeiro bico ou a morte do teu avoo. O certo é que somos seres que vivimos do presente e do pasado/futuro inmediato. Dan igual os plans de futuro que a túa mente debuxe, dan igual as mil e unha historias que viviras, da igual a quen botes de menos… Ao final a ‘morte’ alcanzará eses pensamentos converténdoos nun mar de recordos que rozan a liña da realidade. Chega un momento que só a túa propia convicción mantén vivos os recordos. Pero tamén chega o momento no que as dúbidas aparecen en escea.

As fotos, as cartas, os libros ou calquera base no que asentar os recordos poden servir para manter a nosa cordura, para recordarnos que eses momentos existiron, pero… Para qué recordar o día 17 de decembro se hoxe é 22 de xuño? Para qué pensar no futuro mes de setembro se hoxe é o primeiro día do verán? Para que seguir sufrindo se maña pode ser o día no que empece a nosa verdadeira vida…

viernes, 22 de noviembre de 2013

1 a.m.

Creemos estar locos cuando la realidad nos supera.

sábado, 16 de noviembre de 2013

Al volver a...

A veces la vida te brinda visiones del futuro: de futuros nefastos y de futuros esperanzadores. En esas ocasiones, la vida te permite vislumbrar lo que va a acontecer y en su defecto, a preparte para capear el temporal o para atrapar esa ráfaga de felicidad.

He llegado a tal punto de mi vida, que esas ráfagas de felicidad no son suficientes para mi adicto cuerpo. Adicto a esa embriagadora muestra de éxtasis que yo coronaría como la jodida vida perfecta. ¿Quién no ha querido capturar esas instantáneas? ¿Quién no ha querido vivir ese constante sueño día sí y día también?

Permitidme que os cuente mi secreto: cuando la vida te da conocer cuando aparecerá ese instante de felicidad, yo loco de atar, me preparo. Una canción, una ropa en particular, una comida, una colonia... Son mis armas. Listo para conquistar. Mi secreto es simple, consiste en usar estas armas antes de la batalla. Al volver victoriosos, el arma que hayáis usado estará impregnado de esa victoria, de ese momento de felicidad capturado. Una persona, un día, una estación del año, un lugar, un viaje... Son los trofeos capturados.

Al volver a usar esa colonia, el rostro de una chica de ojos verdes y ese pelo infinitamente ondulado aparecerán otra vez. Al volver vestir esa camiseta, tu cuerpo sentirá una vez más esos largos días de verano sentado en algún campo en mitad de ninguna parte. Al volver a escuchar esa canción, recordarás tus peripecias en algún barrio de la ciudad de Toronto. Al volver a comer esa gominola estarás otra vez en...

Ahora te toca a ti escribir tu historia, capturar tus momentos y fluir en tus emociones. Una y otra vez... Una y otra vez.


miércoles, 13 de noviembre de 2013

Prestige.

Voltando a vista cara atrás,
11 anos pasaron xa,
foi cosa do destino
mágoa que non se puidera evitar
ou eso quérennos inculcar
os que envelenaron noso lar.
Non queremos olvidar,
non queremos perdoar,
só queremos a xustiza
que da nosa parte non está. 
Loitamos contra os elementos
para protexer os nosos dereitos,
endexamáis separados,
sempre unidos.
Somos un pobo onde:
Negro, é a ausencia de cor.
Negras, son as nosas costas.
E brancas, son as mans dos traidores.

domingo, 3 de noviembre de 2013

"Wish you were here"

Cambiaste tu papel de extra en la guerra,
por un papel protagonista en una celda.
 Piensas que nadie te necesitaba,
más ahora sin ti solo puedo morir.
Como deseo que estuvieses aquí,
nuestras dos almas vacías,
bailando en nuestra pecera,
que cada vez es más pequeña.
Nos ahogamos en las aguas
que conforman nuestras lágrimas,
somos esclavos de nuestros sueños,
aunque nunca hemos podido verlos.
Como deseo que estuvieses aquí,
y que tú me dijeses como vivir.

(Tributo a Pink Floyd y su "Wish you were here")



viernes, 1 de noviembre de 2013

Sen título.

Coñezo ese sentimento,
procedente do ceo,
endexamáis desaparece.

Se podes escoitarme,
so cerra os ollos,
aquí véñenme facer calar.

Atado cos grifóns da vida,
volvéndome adicto os cantos de serea,
vólvendome adicto a fuxir.



sábado, 26 de octubre de 2013

#Microcuento

¿Qué sería de París sin la Torre Eiffel?
Sería la ciudad de las sombras.

viernes, 18 de octubre de 2013

Orballo.

Orballo da noite,
que te convertes en rocío co alba.
Orballo da noite,
que bañas a miña ánima.
Orballo da noite,
que besas as miñas bágoas.
Orballo da noite,
que tentas afogarme nas túas augas.


sábado, 12 de octubre de 2013

Os teus fillos serán os seguintes.

O futuro ensínate a estar só
O presente a estar asustado e ter frío
"Así que se podo disparar coellos
Pois podo disparar a fascistas"

Balas para o teu cerebro hoxe
Pero esquecerémolo todo de novo
Monumentos pasados de bolígrafo a papel
Déixame marabillado sen galadas

E se toleras isto
Entón os teus fillos serán os seguintes
E se toleras isto
Entón os teus fillos serán os seguintes
Serán os seguintes, serán os seguintes, serán os seguintes...

A gravidade mantenme a cabeza gacha
quizáis a vergoña
De ser tan novo e tan vaidoso

Buratos na túa cabeza hoxe
Pero son un pacifista
Camiñei por Las Ramblas
Pero sen verdadeira intención

E se toleras isto
Entón os teus fillos serán os seguintes
E se toleras isto
Entón os teus fillos serán os seguintes
Serán os seguintes, serán os seguintes, serán os seguintes

"E na rúa esta noite un vello xoga
Con recortes de xornal dos seus días de gloria"

E se toleras isto
Entón os teus fillos serán os seguintes
E se toleras isto
Entón os teus fillos serán os seguintes
Serán os seguintes, serán os seguintes, serán os seguintes.

(Canción "If you tolerate this" de Manic Street Preachers)

Como el primer día.

Gracias por las mil visitas... Esperemos que haya otras mil y otras mil y otras mil... Nunca me cansaré de escribir.

Crémonos...

Crémonos Deuses capaces de cambiar o curso da historia. Crémonos sempre os elixidos de entre millóns de persoas para facer do mundo un lugar mellor. Cremos o embigo dunha sociedade que temos que rescatar. Crémonos donos dos nosos destinos e dos que nos rodean. Crémonos sempre salvadores e nunca villanos. Crémonos... Toda a merda que nos digan, iso é o que realmente cremos e polo que a murcha flor que é a nosa sociedade cada vez perde máis cor.

Realmente non somos máis que seres fráxiles que loitan por encontrar un sitio no mundo, un mundo gobernado por leis que eu non votei, por xente á que eu non quero como representante e abrigo, por un capitalismo que non apoiei.

Quizáis este texto saiase da liña, quizáis sexa unha apoloxía política máis, quizáis non sexa a forma correcta de cambiar a sociedade, quizáis só expreso o que me guía o corazón e non a mente... Pero o que é innegable, é, que tralo fracaso de todas as ideoloxías existentes, xa vai sendo hora de que os mortos de fame reciban un anaco do pastel.

Recordo mentres escribo isto, o que o meu amado grupo, Pink Floyd, dixo unha vez: "Unidos venceremos, divididos caeremos."

Nos creemos...

Nos creemos Dioses capaces de cambiar el curso de la historia. Nos creemos siempre los elegidos de entre millones de personas para hacer del mundo un lugar mejor. Nos creemos el ombligo de una sociedad que tenemos que rescatar. Nos creemos dueños de nuestros destinos y de los que nos rodean. Nos creemos siempre salvadores y nunca villanos. Nos creemos... Toda la mierda que nos digan, eso es lo que realmente creemos y por lo que la marchita flor que es nuestra sociedad cada vez pierde más color.

Realmente no somos más que seres frágiles que luchan por encontrar un sitio en el mundo, un mundo gobernado por leyes que yo no he votado, por gente a la que yo no quiero como representante y sobretodo, por un capitalismo que no he apoyado.

Quizás este texto se salga de la línea, quizás sea una apología política más, quizás no sea la forma correcta de cambiar la sociedad, quizás solo expreso lo que me guía el corazón y no la mente... Pero lo que es innegable, es que tras el fracaso de todas las ideologías existentes, ya va siendo hora de que los muertos de hambre reciban un trozo del pastel.

Recuerdo mientras escribo esto, lo que mi amado grupo, Pink Floyd, dijo una vez: "Unidos venceremos, divididos caeremos."

 (He añadido esta curiosa foto, como reflejo de la sociedad que hay que combatir)

sábado, 5 de octubre de 2013

#Microcuento

Luchó tanto por sus principios, que cuando se quiso dar cuenta, ya no tenía vida que vivir.

https://twitter.com/mgallardo94/status/386481941584699392

Síntome atraído polo teu sorriso (Parte 2).

Síntome atraído polo teu sorriso
e so podo pedir permiso
para ser felices nesta noite fría e gris
lonxe deste falso oasis
onde morren os nosos soños.

O día que te coñecín lembrei
o feliz que podíase ser con alguén
sentir o teu peito ao meu carón
deume forzas para loitar
con todo o meu corazón.
Ven bailar
habemos percorrer un camiño de luz
polo que escapar xuntos
ate un mundo sen fin
onde vivir sen máis sufrir.

Síntome atraído polo teu sorriso
e endexamáis deixarei de buscar no ocaso
o que o alba non me puido dar
o certo é que te quero moito,
podes confiar en min
dame a man
e deixemos este mundo atrás. 

jueves, 3 de octubre de 2013

Síntome atraído polo teu sorriso.

Síntome atraído polo teu sorriso
que o meu corazón inunda
escapemos xuntos
nesta noite fría e gris
dame a man.

O día que te coñecín lembrei
imaxes que gardaba no corazón
non era máis ca un cativo
e aínda así recordoas ben.
Ven bailar,
habemos percorrer un camiño de luz
e de escuridade quereme así
fagamos esta viaxe xuntos ata a fin.
Podería mirar atrás,
mirar cara outro lado pra non sufrir máis
pero loitarei meu ben
contigo ó meu carón
ata o final.

Síntome atraído polo teu sorriso,
un recuncho de esperanza,
neste universo
buscarei sen descansar.
Pode parecer que non me importas
pero o certo é que te quero moito,
escapemos xuntos
podes confiar en min
dame a man.

Sueños.

"Érase una vez un famoso arquitecto al cual le ofrecieron un trabajo: diseñar una biblioteca espectacular. El trabajo no fue fácil, pero el arquitecto luchó por hacer esa biblioteca realidad... El único problema, era que, las baldas donde eran colocados los libros, se hundían poco a poco cada día. El arquitecto no había contado con el peso de los libros..."

Abro esta entrada con esta curiosa historia, que lejos o no de la realidad muestra a la perfección como el ser humano tiene la forma de obcecarse con algo, con un sueño quizás, hasta tal punto, que nuestro sueño se desmorona por todos lados.

El camino que nos separa de esos sueños nos atemoriza a la hora de intentar lograrlos, pero no por eso debemos renunciar a ellos... Sacar una espada, una coraza y luchar contra nuestros miedos como si no hubiera mañana. Pero siempre con los pies en la tierra, porque los sueños son fantasmas que pueden desaparecer como la noche al alba.

Cuidar los detalles de nuestros sueños, hacer unos cimientos fuertes... Todo esto provoca que lo que parece una quimera, cada vez sea más real. No somos quien de renunciar a nuestros sueños por el miedo a echar todo al traste, tenemos que ser fuertes y perfeccionar los detalles que nos harán únicos.

Igual el sueño de esa biblioteca majestuosa no era tan irreal, pero la ambición por alcanzar el sueño, llevó al arquitecto al error.

Si tú te paras, la vida seguirá sin ti.




domingo, 29 de septiembre de 2013

Clichés.

Palabra de procedencia gala, cuya definición (al caso que nos trae) sería: "Idea o expresión demasiado repetida."

Nuestra vida se fundamenta en clichés, según el espacio y tiempo que nos encontremos, recurrir a un cliché siempre será la forma más condescendiente de corresponder a los demás. Quizás no nos demos cuenta de que estos clichés no son más que los clavos que cierran el féretro donde yace nuestra imaginación.

Las personas han evolucionado de una forma cada vez más acostumbrada a callar y otorgar, a nunca salirse del guión escrito por Dios sabe quién. No somos más que títeres que bailan al son de unos estereotipos que frenan el crecimiento de nuestra calidad humana...

Nos estamos convirtiendo en muñecas "matrioskas" cuyo interior cada vez se antoja más lejos, preocupados por las falsas apariencias que condenan a este mundo a ser una fábrica de individuos predeterminados. Las barreras están para romperlas, cambiar el mundo empieza en cada uno de nosotros, vivir respetando la sociedad no implica convertirse en una "persona cliché".

Solo me gustaría apuntar una última cosa: ojalá la cura del cáncer sea descubierta por una mujer rubia, que cuando era pequeña sus padres la vestían de azul y que en su noche de bodas lo único que se folló fueron todos estos estúpidos clichés que nos atan a la mediocridad.


(Definición de "cliché" extraída de: http://wordreference.com/)

#Microcuento

El héroe se volvió adicto a la heroína.

https://twitter.com/mgallardo94/status/384378873049145344

sábado, 28 de septiembre de 2013

Montaña rusa.

Desde mi cualidad de vigués de nacimiento, puedo afirmar, con un símil sobre mi ciudad, las subidas y bajadas que tiene la vida. De punta a punta de la ciudad olívica, las constantes subidas y bajadas son obligatorias para cualquier transeúnte. Al igual que para cualquier persona que recorre el camino de la vida.

"Caminante no hay camino, se hace camino al andar" decía Machado. Hoy, estoy cada vez más seguro de que esas subidas casi imposibles, se abisman desde el horizonte del presente, es decir, que el destino está marcado y sus desniveles son afines a todo ser humano. Los "caminos de rosas" son solo en las películas.

Un cúmulo de emociones se agolpan en esos momentos de tranquilidad, la felicidad nos embarga y nos hace olvidar viejos y malos tiempos... Y tampoco nos prepara para los que van a venir.

Subir y bajar, llorar y reír, esfuerzo y recompensa... Así es la vida. Solo me queda pensar, que cuanto más jodida y dura sea la subida, siempre vendrá una recompensa mayor. Soy feliz pensándolo.


(Dedicado a mi hermano "adoptivo")

#Microcuento

Se aferraba a la vida como un pez agonizante que luchaba por no dejarse llevar por la corriente.

https://twitter.com/mgallardo94/status/383891079432790016

sábado, 21 de septiembre de 2013

Utopía do sábado noite.

Por que non poden durmir os "sen-teito" nos pisos en alouger que están baleiros?


Dame un poquito de ti (Parte dos)

Eres la única razón,
Por la que sonrío,
Cuando sale el sol.
No lucho por poseerte,
Lucho por cambiar mi suerte,
Poder mirar en la cama,
Y encontrar un rastro envolvente,
De la que un día fue tu alma.
Dame un poquito de ti para poder vivir,
Dame un poquito de ti para sobrevivir...

Ahora ya se cierne la noche,
Y tú me das la espalda,
Lucho por cambiar mi suerte,
Y poder besar tu mejilla abandonada.
No pido demasiado,
Solo quiero tocarte y hacerme el despitado.
Eres todo lo que tengo,
Y a la vez no tengo nada.
Dame un poquito de ti para poder vivir,
Dame un poquito de ti para sobrevivir...

Pero todas las historias de amor,
Terminan con un corazón,
Que estalla de furor.
Esta no es una excepción,
Y el que pedía un poquito de ti,
Ahora pide perdón,
Por no compartir tus huesos,
Con aquellos obsesos,
Que luchan por no verme feliz.
Dame un poquito de ti para poder vivir,
Dame un poquito de ti para sobrevivir...

(Foto de Quique Neira)

viernes, 20 de septiembre de 2013

Dame un poquito de ti (Parte uno)

Eres la razón que yo siempre busqué
Mi inspiración que jamás encontré
La vida ahora me muestra sus colores
Si eres única entre todos mis amores
Y el nuevo sol que trae cada día
Es el viento que enciende mi poesía
Mi corazón pintado en un papel
Lloraba por que habrá salido a el sol
Dame un poquito de ti para poder vivir
Dame un poquito de ti para sobrevivir...

(Extracto de la canción "Dame un poquito de ti" del grupo Movimiento Original en colaboración con Quique Neira).

(Foto de Quique Neira)

lunes, 16 de septiembre de 2013

Errores (Versión en castellano)

Podemos considerar que el "alma máter" de nuestro desarrollo no es más que el conjunto de errores que nos llevan hasta un punto concreto. Decimos incluso, que no somos más que la suma de esos errores, algo que no va muy desencaminado como seres imperfectos que somos. Pero yo me pregunto: ¿No podemos llegar a ser quienes queremos ser sin cometer esos errores?

Mi vida siempre estuvo marcada por errores, y ahora, desde una cierta estabilidad emocional, me doy cuenta que no me alegro de haber cometido esos errores. Naturalmente que me agrada a donde me han llevado pero, ¿De verdad es necesario tanto sufrimiento?

Antes de empezar a escribir este artículo, leí otro que me sirvió mucho como fuente a la hora de expresarme. En ese artículo se hablaba de poder disfrutar de las cosas "prohibidas" sin pensar en las consecuencias, ya que estas no existían en ese utópico artículo: "Ojalá fuese más fácil decidirse entre disfrutar del momento sin miedo a las consecuencias o tirarse para atrás porque sabemos que no podemos soportar la caída desde las nubes."


Mucha veces, los 'juntaletras' hacen alusiones a la comida cuando escriben. Yo no voy a ser menos. Digamos que estas consecuencias, estos errores, no son más que "la salsa de la vida", un regusto con diferentes tintes, que bien puede ser un acierto o un error. Pero no más lejos de la realidad, esas salsas sólo camuflan y arruinan el verdadero sabor de la vida, la propia esencia que no se encuentra en otro sitio más que en la propia VIDA.

Ya si más dilación, me voy a comer un buen bistec de ternera gallega. Sin salsas.


(Extracto sacado del blog: http://alboradanaria.blogspot.com.es/)

Erros (Versión en galego)

 Podemos considerar que a "ánima máter" do noso desenvolvemento non é máis que o conxunto de erros que lévanos ate un punto concreto. Dicimos inclusive, que non somos máis que a suma deses erros, algo que non vai moi desencamiñado como seres imperfectos que somos. Pero eu me pregunto: non podemos chegar a ser quenes queremos ser sen cometer eses erros?

A miña vida sempre estivo marcada por erros, e agora, dende unha certa estabilidade emocional, doume conta que non me alegro de haberen cometido esos erros. Naturalmente que me agrada a onde me teñen levado, pero de verdade é necesario tanto sufrimento?

Antes de empezar a escribir este artigo, lin outro que serviume moito como fonte agora de expresarme. Nese artigo falábase de poder disfrutar das cousas "prohibidas" sen pensar nas consecuencias, xa que estas non existían nese utópico artigo: "Oxalá fora máis fácil decidirse entre disfrutar do momento sen medo ás consecuencias ou tirarse para atrás porque sabemos que non podemos soportar a caída dende as nubes."

Moita veces, os 'xuntaletras' fan alusións a comida cando escriben. Eu non vou ser menos. Digamos que estas consecuencias, estes erros, non son máis que "a salsa da vida", un regusto con diferentes tintes, que ven pode ser un acerto ou un erro. Pero non máis lonxe da realidade, esas salsas só camuflan e arruinan o verdadeiro sabor da vida, a propia esencia que non se encontra noutro sitio máis que na propia VIDA.

Xa se más dilación, vou xantar un bó bistec de terneira galega. Sen salsas.

(Extracto sacado do blogue: http://alboradanaria.blogspot.com.es/)

sábado, 14 de septiembre de 2013

¿Puedes sentirme? (Segunda parte)

Hey tú.
Que esperas en lo alto del camino.
Donde termina nuestro destino,
¿Puedes sentirme?
Encallado en la arena.
Varado en aquella playa desierta.
Hey tú.
No soy un espejismo.
Pero me reflejo en la agua que bebes,
 ¿Puedes sentirme?
Dentro de tus entrañas,
se encuentra mi reflejo.
Dentro de tus pulmones se encuentra la vida,
que te has fumado con lentas caladas.
Hey tú.
No temas estar vacío.
Búscanos.
Estamos escondidos al final del pasillo,
¿Puedes sentirme?
No tengas miedo a la soledad.
Estás cubierto con nuestra vulgaridad.
No somos especiales.
Más nosotros escribiremos la historia,
con nuestra sangre impura.
Hey tú.
No olvides nuestra consigna.
Y nosotros no nos olvidaremos,
de recoger tu alma caída:
"Juntos resistiremos, divididos caeremos".



¿Puedes sentirme?

Hey tú,
Allí afuera en el frío,
Quedándote solo, haciéndote viejo,
¿Puedes sentirme?
Hey tú,
Parado en el pasillo
Con la picor en tu pie y una sonrisa que se descolora
¿Puedes sentirme?
Hey tú,
No les ayudes a enterrar la luz.
No te des por vencido sin luchar.
Hey tu,
Allí afuera solo,
Sentado desnudo en el teléfono
¿Me tocarías?
Hey tú,
Con tu oído contra la pared,
Esperando a alguien a quien llamar
¿Me tocarías?
Hey tú,
¿Me ayudarías a cargar la piedra?
Abre tu corazón, estoy llegando a casa...
Pero era solo una fantasía.
El muro era demasiado alto, como puedes ver.
No importa como lo intentó, no podría librarse.
Y los gusanos se comieron su cerebro.
Hey tú,
Allí afuera en el camino,
Haciendo siempre lo que te dicen,
¿Puedes ayudarme?
Hey tú,
Allí afuera más allá del muro,
Rompiendo botellas en el pasillo,
¿Puedes ayudarme?
Hey tú,
No me digas que no hay esperanza.
Juntos resistiremos, divididos caeremos.

("Hey you" canción escrita por Roger Wathers en 1979 y perteneciente al disco "The wall". Debajo, fotograma de la película con mismo título.)

jueves, 12 de septiembre de 2013

Pesadelos

Voltar a vista cara atrás e vislumbrar a sombra dun pesadelo, un momento da vida que pensamos que xa quedara no camiño, unha tormenta que xa amainou. Esos días fóronse. Só son sombras. Pero seguen ahí.

Somos quenes somos grazas aos erros e malas experiencias que nos acontecen a cotío, na nosa frente temos que levar sempre esos malos momentos que cambiáronnos, por un simple motivo: son a nosa historia. Seriamos seres incompletos que viven nunha aletargada e falsa felicidade, uns drogadictos da felicidade. Pero a vida non é tan fodidamente bonita. Todas as rosas teñen as súas espiñas.

Ollos que ven, corazón que sinte. Así di o refrán, e así sinte a miña ánima ao recordar esos malos momentos, malos momentos que xa pasaron, malos momentos que, ao voltar a vista atrás, parecen so pesadelos... Ou eso pensaba.

Ollos que non ven, corazón que non sinte... Nalgúns momentos daríamolo todo por non ver eses pesadelos. Pero o medo non poderá acalar o que ven os nosos ollos.


(Fotograma da película "Un can andaluz" de Luis Buñuel con guión de Salvador Dalí)

domingo, 8 de septiembre de 2013

"El lado bueno de las cosas"

La locura no es más que un síntoma de la propia cordura, una dependencia que nos lleva a pensar el más que sabido cliché de "todos estamos un poco locos". Sin duda, todos lo estamos, pero ¿Qué más da cuan locos estemos si nosotros nos apreciamos?

La persistencia en luchar por un objetivo, sea cual sea, nos hace recuperar la cordura, nos hace remar hacia delante en un mar de dudas, dudas que se disipan cuando visualizamos aquello por lo que lo luchamos, fieles a nuestras convicciones, sin importar lo que opine nadie.

Tener una utopía por la que despertarse cada mañana es el regalo más bonito que nos puede hacer la cordura. Recordad, todos estamos un poco locos.


Tempo

Mágoa de non poder voltala vista atrás, de convertir ese reflexo na realidade constante na que me gustaría estar. Mágoa de que cada segundo non sexa eterno e de que as manecillas dos reloxos bulan como alma que leva o demo. Mágoa de non posuír o coñecemento necesario para voar pola historia ao meu antoxo. Mágoa de que se escriban libros de historia e non do presente no que vivimos. Mágoa de que única verdade absoluta é a que non quero crer: o tempo móvese.

Conxelar os bos momentos cunha simple palmada. Máis sinxelo que facer cubiños de xeo. Quen non dera ese poder. É mentira que a vida é o que acontece esperando certos momentos, mentira. Para min a vida son esos momentos, esas millonésimas dun segundo, entre latido e latido, no que tragas aire e sentes unhas cóxegas placenteras dende o pelo ate as unllas dos pés. Esas millonésimas de segundo.

Mágoa... Que non podamos derretir os reloxos e bebénolo tempo como se a nosa sede fose infinita.


martes, 27 de septiembre de 2011

Pequeños recuerdos de la infancia

Ven, ven lejos de los malos sueños,
donde nuestro amor no sienta miedo.
Volaremos juntos sin temer
la oscuridad, tu y yo.

Miles de kilómetros sin ti,
nuestro camino se cruza al fin.
Quisiera ser un niño, que
olvido crecer. Para estar bailando
contigo una vez más, robando
las flores de tu jardín, y decirte
las cosas que no supe decir.

Buscaremos la luz, que ira, iluminando
un mundo que parezca pequeño
al lado de nuestro amor, con la
ilusión de volver a ser como ayer.

Ven, ven lejos de los malos sueños,
donde nuestro amor no sienta miedo.
Dame tu mano, siempre habrá un motivo
para sonreír.

Ven, ven lejos de los malos sueños,
donde nuestro amor no sienta miedo.
Volaremos juntos sin temer
la oscuridad, tu y yo.

lunes, 5 de septiembre de 2011

Espejismo de una realidad inexistente

Era una chica un tanto menuda, su estatura apenas alcanzaban mis hombros y su piel, blanca e iluminada, simulaba las luces de neón de algún comercio anticuado. Su mirada no se encontraba con la mía, ya que esta solo se posaba en el contorno de sus caderas que bailaban al son de la música de ambiente. Su pelo rubio, tan dorado y con un brillo no muy común, parecía irradiar calor propio que hacía que las gotas de sudor se deslizaran por la palma de mis manos. Cada paso que realizaba hacia mí, se me antojaba como un halo de esperanza para este maltrecho cuerpo que por fin iba a conocer a la mujer por la que había recorrido medio mundo.

La canción de "Romeo and Juliet" de Dire Straits se encendió aleatoriamente en el tocadiscos y junto a la pequeña chica menuda, se fusionaban creando una danza casi perfecta... Los metros se acortaban, las diferencias eran casi imperceptibles, la luz brillaba y el mundo recobraba el sentido que las guerras y el hambre le habían quitado... Un par de pasos...

Pero a diferencia de todos los cuentos, este no acaba con final feliz, por el simple hecho de que esa mujer era solo un espejismo que vagaba por mi mente, que se reía de mi felicidad... Pues hasta la mayor de las búsquedas no tiene por que terminar nunca y esta búsqueda se antojaba imposible, una pérdida de tiempo la cual, esa mujer, ese espejismo de una realidad inexistente, parecía saciar en pequeñas alucinaciones.

sábado, 3 de septiembre de 2011

Trainspotting

Acabo de terminar de ver la película llamada "Trainspotting" y ahora mismo tengo un mono de meterme un chute que gracias a mi sentido común espero nunca probar. El argumento me recuerda a "Requiem por un sueño", meterse en el mundo de las drogas para poder cultivar algún bien y poder vivir una vida plácida... Aunque todo es mentira, ya que ese mundo te absorbe y carcome por dentro hasta dejar tu esquelético cuerpo tirado debajo de algún puente alejado de una gran ciudad, ya que las drogas pueden aparentar un paraíso pero no más alejado de la verdad, son un infierno que te envuelve en los mantos de la desgracia.

Las escenas de la película revuelan mi cabeza, pero la que más impacto me creo, fue la producida por el mono que sufre el protagonista, esa angustia que le oprime el pecho y esa necesidad de volver a empezar el camino de: sacar la jeringuilla, atarse el brazo y dejar que la aguja perfore la fina capa de piel que la separa de las venas... Esa necesidad de volver a sentir lo que ellos califican como "algo mejor que mil orgasmos", lo que no saben es que, es la droga la que les da por culo a ellos, ya que les atrapa y les hace títeres de fantasías y gozos inexistentes en el mundo de la realidad.

Quizás ahora mismo, mis palabras se atropellen y contradigan debido a que lo único que deseo hacer ahora, es chutarme para alcanzar la gloria y darle el palo a un par de yonkis infelices... La magia del cine, te hace creerte quien no eres... Como las drogas.



martes, 30 de agosto de 2011

Tiempo

No te ahorres las palabras que surgan de tu boca, suéltalas y hazlas correr por los bagajes del mundo, ya que el arrepentimiento suele surgir al no expresar lo que sentimos a tiempo... Tiempo que es efímero y se resbala entre las yemas de los dedos provocando sollozos justificados cuando las palabras requeridas no llegan al oído de la persona buscada, que ya desaparecida, parece huir de lo que queremos transmitir, aunque sepamos que los únicos culpables somos nosotros al rehusar lo que queremos decir.

Quizás este momento llega cuando la piel se arruga y la madurez se acentúa, la mente se vuelve sabia y las únicas guerras de las que se quiere hablar son las que las propias manos han combatido sujetando los fusiles del tiempo, tiempo que ya ha corrido como la pólvora por las vidas de las personas.

Una vida para decir cuatro palabras, cuatro palabras que no deben dejarse en el tintero, un tintero en el que reside la pluma que escribe nuestras vidas.



miércoles, 6 de julio de 2011

El guardián entre el centeno.

Abrió el libro por la página 221, la cual citaba:


—¿Sabes lo que me gustaría ser? ¿Sabes lo que me gustaría ser de
verdad si pudiera elegir?

—¿Qué?

—¿Te acuerdas de esa canción que dice, «Si un cuerpo coge a otro
cuerpo, cuando van entre el centeno...»? Me gustaría...

—Es «Si un cuerpo encuentra a otro cuerpo, cuando van entre el
centeno» —dijo Phoebe—. Y es un poema. Un poema de Robert Burns.

—Ya sé que es un poema de Robert Burns.

Tenía razón. Es «Si un cuerpo encuentra a otro cuerpo, cuando
van entre el centeno», pero entonces no lo sabía.

—Creí que era, «Si un cuerpo coge a otro cuerpo» —le dije—, pero, verás. Muchas veces me imagino que hay un montón de niños jugando en un campo de centeno. Miles de niños. Y están solos, quiero decir que no hay nadie mayor vigilándolos. Sólo yo. Estoy al borde de un precipicio y mi trabajo consiste en evitar que los niños caigan a él. En cuanto empiezan a correr sin mirar adonde van, yo salgo de donde esté y los cojo. Eso es lo que me gustaría hacer todo el tiempo. Vigilarlos. Yo sería el guardián entre el centeno. Te parecerá una tontería, pero es lo único que de verdad me gustaría hacer. Sé que es una locura.

Phoebe se quedó callada mucho tiempo. Luego, cuando al fin
habló, sólo dijo:

—Papá va a matarte.


Es increíble que a veces la felicidad humana se reduzca a tampoco, y a la vez a algo tan complejo. Obviamente el hecho de ser el guardián es una metáfora que evoca al compañerismo de las personas, ya que cualquiera puede realizarse ayudando a otra persona... Quien experimente esa sensación conocerá de verdad cual es la meta de la vida, saciará su sed de ayuda.

En mi caso siempre he buscado complacer a las personas simplemente por el hecho de ser quien soy, de gustarme mi manera de ser, pero también es cierto que a veces se ha de ser un tanto egoísta, y no me jactaré de decir, que esta entrada es solo para mi. Solo para poder volver a releer las lineas de este libro que a mi me ha marcado y realizado, no temo decir que incluso me siento identificado con las páginas de esta obra maestra, y que este pequeño Holden Caulfield se ha emocionado al repasar sus páginas una y otra vez.

Siento ser tan egoísta, pero todos debemos querernos de vez en cuando.

martes, 5 de julio de 2011

Vivir para morir.

Acariciaba la bruma su cara, mientras dejaba que la ceniza resbalara hasta besar el suelo. Ese maldito cigarrillo se consumía como su vida, lentamente, pero dejando constantes escaramuzas que le corroían por dentro. Dio un respingo hacia atrás, alejándose del borde de la azotea, buscando su valentía, aquella la cual le había llevado a cagarla una y otra vez, y que sin embargo ahora no quería que pusiera fin a una vida que se le antojaba adversa. La indecisión le hizo mirar al horizonte, y ver a la mañana despertar y saludarle como si de un viejo amigo se tratase, un amigo que ahora le daba fuerzas para creer en la belleza, la cual era simbolizada por esa ciudad que a sus pies se encontraba, bañada en un mar dorado, un mar de esperanzas. Las lagrimas le brotaban de los ojos, dio otro paso atrás y se alejo de ese futuro, ese incorrespondido futuro. Empezó a correr, llegó a casa y se metió en cama, al lado de la mujer que amaba. Se durmió, dejando entrever una sonrisa al verla a ella acurrucarse contra su pecho.

sábado, 25 de junio de 2011

Buscando en el pasado.

Se despertó a medianoche a mirar
si en el reflejo del agua podía encontrar
aquella risa que un día mudó
y con la triste soledad se vistió.
En su vida jamás se volvió a acordar
de aquel incidente que le podía grabar
pero en su ropa sucia buscó
y un reguero de recuerdos encontró.
Para él la muerte era de esperar
sin embargo no pudo hallar
el motivo por el cual su alma entristeció
y en un encarecido momento desfalleció.

sábado, 18 de junio de 2011

Palabras para Julia




Tú no puedes volver atrás
porque la vida ya te empuja
como un aullido interminable.

Hija mía es mejor vivir
con la alegría de los hombres
que llorar ante el muro ciego.
Te sentirás acorralada
te sentirás perdida o sola
tal vez querrás no haber nacido.
Yo sé muy bien que te dirán
que la vida no tiene objeto
que es un asunto desgraciado.
Entonces siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti como ahora pienso.
La vida es bella, ya verás
como a pesar de los pesares
tendrás amigos, tendrás amor.
Un hombre solo, una mujer
así tomados, de uno en uno
son como polvo, no son nada.
Pero yo cuando te hablo a ti
cuando te escribo estas palabras
pienso también en otra gente.
Tu destino está en los demás
tu futuro es tu propia vida
tu dignidad es la de todos.
Otros esperan que resistas
que les ayude tu alegría
tu canción entre sus canciones.
Entonces siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti
como ahora pienso.
Nunca te entregues ni te apartes
junto al camino, nunca digas
no puedo más y aquí me quedo.
La vida es bella, tú verás
como a pesar de los pesares
tendrás amor, tendrás amigos.
Por lo demás no hay elección
y este mundo tal como es
será todo tu patrimonio.
Perdóname no sé decirte
nada más pero tú comprende
que yo aún estoy en el camino.
Y siempre siempre acuérdate
de lo que un día yo escribí
pensando en ti como ahora pienso.