Na
vida ningún elemento é eterno, nin a nivel físico nin a nivel psicolóxico.
Cando é o momento, o corpo apágase e a ánima voa cara o futuro máis incerto que
existe. Pode haber momentos de agonía, de sufrimento, de dor… Pero cando chega
ese preciso instante, esa millonésima de segundo, todo cambia. E dan igual as
constantes bágoas xa que a morte é o único na vida que non ten solución.
Pero
a morte tamén existe, dalgún modo, a nivel psicolóxico. Esta ‘morte’, por
denominala dalgunha maneira, é lenta e dolorosa. As cicatrices que deixa en nos
son volátiles, pero permanecen na nosa cabeza por moito tempo antes de
desaparecer, e coido que as veces nin sequera desaparecen, pois ninguén é igual
e todos curamos as nosas feridas de forma distinta.
Cando
voltamos a vista atrás, rememorando vellos tempos, só podemos observar un mural
de imaxes difusas. Da igual que o recordo fora o teu primeiro bico ou a morte
do teu avoo. O certo é que somos seres que vivimos do presente e do
pasado/futuro inmediato. Dan igual os plans de futuro que a túa mente debuxe,
dan igual as mil e unha historias que viviras, da igual a quen botes de menos…
Ao final a ‘morte’ alcanzará eses pensamentos converténdoos nun mar de recordos
que rozan a liña da realidade. Chega un momento que só a túa propia convicción
mantén vivos os recordos. Pero tamén chega o momento no que as dúbidas aparecen
en escea.
As
fotos, as cartas, os libros ou calquera base no que asentar os recordos poden
servir para manter a nosa cordura, para recordarnos que eses momentos
existiron, pero… Para qué recordar o día 17 de decembro se hoxe é 22 de xuño?
Para qué pensar no futuro mes de setembro se hoxe é o primeiro día do verán?
Para que seguir sufrindo se maña pode ser o día no que empece a nosa verdadeira
vida…
No hay comentarios:
Publicar un comentario