Tempo

Mágoa de non poder voltala vista atrás, de convertir ese reflexo na realidade constante na que me gustaría estar. Mágoa de que cada segundo non sexa eterno e de que as manecillas dos reloxos bulan como alma que leva o demo. Mágoa de non posuír o coñecemento necesario para voar pola historia ao meu antoxo. Mágoa de que se escriban libros de historia e non do presente no que vivimos. Mágoa de que única verdade absoluta é a que non quero crer: o tempo móvese.

Conxelar os bos momentos cunha simple palmada. Máis sinxelo que facer cubiños de xeo. Quen non dera ese poder. É mentira que a vida é o que acontece esperando certos momentos, mentira. Para min a vida son esos momentos, esas millonésimas dun segundo, entre latido e latido, no que tragas aire e sentes unhas cóxegas placenteras dende o pelo ate as unllas dos pés. Esas millonésimas de segundo.

Mágoa... Que non podamos derretir os reloxos e bebénolo tempo como se a nosa sede fose infinita.